Tour de Pondy

ગયા ઉનાળે પોંડીચેરી ગયેલાં. હું અને કલ્પિતા. કોઈ પ્લાન નહીં. શનિવારે સવારે સાત વાગ્યે ઉઠીને થયું કે ચાલો ક્યાંક જવું છે અને તરત જ બ્રશ કરીને, ચા પીઈને, મારી ઓફીસ બેગમાં એક-એક જોડી નાઈટડ્રેસ નાખીને ઉપડી ગયા. અમારું દરેક ટ્રાવેલિંગ કોઈ પણ પ્લાન વિના હોય.

એટલું અન-પ્લાન્ડ કે અમે પહેલાં બસસ્ટેશન કે રેલ્વે સ્ટેશન જઈએ અને પછી નક્કી કરીએ કે હવે કોઈ બસ કે ટ્રેન ઉભી છે જેનું બોર્ડ જોઇને ત્યાં જવાનું મન થાય!

અમે પોંડીચેરી, તમિલનાડુ, કર્નાટકના નાનાં-નાનાં ગામડાં બધું આમ જ રખડેલાં છીએ.

બેંગ્લોરના અમારા ઘરથી બહાર નીકળીને પછી તરત જ મેઈન રોડ પર આવ્યાં અને એક બસ પોંડીચેરી જઈ રહી હતી. કશું વિચાર્યા વિના બસમાં ચડી ગયા!

સાત કલાક પછી અમે પોંડીચેરીમાં હતાં. રસ્તામાં બસ જ્યાં ઉભી રહે ત્યાં ઢોસા કે ભાત-સાંભાર ખાઈ લીધેલા.

પોંડીચેરી જઈને શું કરવું એ બસમાં હું ગૂગલ કરતો હતો અને થયું કે સીધા દરિયાકાંઠે જતાં રહેશું અને બે દિવસ ત્યાં જ પડ્યા રહેશું!

બપોરે ત્રણ વાગ્યે દરિયે પહોંચ્યા.

દરિયે જઈને એક દુકાન પર ચા પીધી અને અમે બીચ પર બેઠાં

આ કાળા ચીકણા અને ગરમ પથ્થરો પર પડ્યા-પડ્યા આકાશ સામું અને દરિયા સામું જોતાંજોતાં જીવન વિષે વિચાર્યા કરવાનું ખુબ જ ગમે 🙂

કલ્પિતાના પગ મને ભારે ગમે!

સાંજ પડી. અમે બંનેએ એકબીજા વિષે ખુબ વાતો કરી.

મને યાદ છે. આ ફોટો પાડતી વખતે હું કલ્પિતાને મારા સપનાં કહેતો હતો.

અને આ ફોટો વખતે એ મને કહેતી હતી કે – હું વધારે પડતો જ સપનાઓમાં જીવનારો માણસ છું. એને ક્યારેક બીક લાગે કે આ નાલાયક ક્યાંક એકલો જતો ન રહે રખડવા અને પછી પાછો નહીં આવે તો!

રાત્રે ચાલતાં-ચાલતાં અમે એક બ્રીજ પર પહોંચ્યા જ્યાં પાણીમાં ઉભા-ઉભા અમે ફરી એક ફેરીયાં પાસેથી ચા પીધી.

તે દિવસે સાંજ સુધી ત્યાં રખડીને પછી ભૂખ લાગી એટલે શહેરમાં ગયા. એક મસ્ત જગ્યાએ વુડ-ફાયર્ડ પીઝા ખાધા.એક હોટેલમેં ઓયો પર બુક કરાવી. રાત્રે ત્યાં રૂમમાં મસ્ત એવી બીયર લગાવીને મેં એક નવલકથા ભેગી લીધી હતી – હારુકી મુરાકામીની.કદાચ Windup bird chronicle હતી. એ વાંચી.

આ વાર્તાનો આ ફકરો એ સમયે ભારે સ્પર્શી ગયેલો. અત્યારે આ લખું છું ત્યારે કશું સમજાતું નથી 😉

બીજે દિવસે સવારે અમે ઉઠીને, બ્રશ કરીને, ચેકઆઉટ કર્યું અને પછી ઉપડ્યા અમારી પ્રિય ઈડલી ખાવા.

નાસ્તો કરીને એક સ્કૂટી ભાડે લીધી. ૫૦૦ રૂપિયામાં. પેટ્રોલ આપડું.

ઉપડ્યા શ્રી અરવિંદના આશ્રમમાં.

અહીં કઈ જામેલી નહીં. પણ બધુંય જામે થોડું 😉

અહીં જામ્યું.

અહીં મેં એમ કહેલું કે – કુદરતમાં ઉધઈ જેવું માઈક્રો આર્કીટેક્ચર માણસ ક્યારેય નહીં કરી શકે.

જ્યારે આ આશ્રમની સ્થાપના થઇ ત્યારે વિશ્વ આખાના પ્રતિનિધિઓ આવેલાં અને આ એ સમયનો ફોટો છે. કેવી અલૌકિક ક્ષણ હશે. એ માનવીઓ કેવાં મહાન વિચારો ધરાવનારા હશે!

ફુલડું છે.

પછી અમે ફરી દરિયે ઉપડ્યા. આ વખતે અલગ જગ્યા એ ગયેલાં કદાચ. પણ યાદ નથી. ફોટા મસ્ત પડેલાં મારા સાવ સાદા મોટોરોલા ફોનમાં.

અહીં પથ્થરો વચ્ચે રમતાં કરચલા જોવાની મોજ પડેલી.

રાણી અને દરિયો 😉

એકદમ અંધારું થયું ત્યારે આ દૃશ્ય ખુબ ગમેલું.

બીજે દિવસે સવારે પછી એક તળાવ કાંઠે રખડવા ગયા અને પછી થાક્યા. તો બપોર નજીક ફરી બસ પકડવા શહેરમાં ગયા.

એ દિવસના રેન્ડમ ફોટો.

ગાયે એક્ચ્યુલી ફૂટબોલને કિક મારેલી!

આ ફોટો એકલો રહી ગયો હતો. એને ખોટું ન લાગી જાય એટલે પુંછડે લાગવું છું. 😉

તો આમ જાત્રા પૂરી થયેલી.

કોઈ કારણ વિના, કોઈ ટાઈમટેબલ વિના, કોઈ પ્લાન વિના એમ જ ફરવાની મજા જ અનોખી છે. ટ્રાય કરજો એકવાર.

રામેશ્વરમ અને ધનુષ્યકોડીની જાત્રા !

હમણાં જ થોડા દિવસ પહેલા હું મદુરાઈ, રામેશ્વરમ, અને ધનુષ્યકોડી જઈ આવ્યો. અજીબ જગ્યાઓ. 

અહીં મેં ફોટોસ્ટોરી લખી છે. ફોટો વધું છે એટલે વાર્તા લાંબી કરતો નથી. 

બેંગ્લોરથી રાત્રે બેઠો. સવારે આવ્યું મદુરાઈ મંદિર. મંદિરમાં જઈને બે કલાક એમ જ બેઠા રહેવાની મજા આવી.

મંદિર બહાર આવીને ઈડલી-સંભારનો નાસ્તો કર્યો, અને મંદિરમાં પડેલા ભભૂત, ચંદન, અને કંકુનો ચાંદલો કરીને બસ-સ્ટેશન પાછા. મદુરાઈ બસસ્ટેન્ડથી રામેશ્વર જવાની બસ મળી ગઈ. ગરમી ખુબ હતી. બસમાં હારુકી મુરાકામીની બુક વાંચ્યે રાખી. ચાર કલાક પછી રામેશ્વર આવવાનું ચાલુ થયું . મોબાઈલમાં ગૂગલ મેપ ખોલ્યો. 

અહાહા ! હું ભારતના અંતિમ બિંદુ પર જઈ રહ્યો હતો ! એકદમ છેડો. જ્યાંથી શ્રીલંકા માત્ર 26 કિલોમીટર દુર છે એવી જગ્યા પર. એ જગ્યાનું નામ છે ધનુષકોડી. રામેશ્વરમ તો નાનકડું સિટી જેવું છે, હોટેલો – મંદિર – માણસો. પરંતુ રામેશ્વરમથી ત્રીસેક કિલોમીટર દુર બંને બાજુ દરિયો છે એવી જગ્યા, જ્યાં જમીન પૂરી થાય છે એ ધનુષકોડી.

રામેશ્વરમ જતી સમયે બસમાંથી આ ટ્રેનનો રસ્તો જોયો. દરિયા વચ્ચે! આ પુલ વર્લ્ડના સૌથી ખતરનાક પુલો માંથી એક ગણાય છે. યુ-ટ્યુબ પર આનો વિડીયો પણ છે. 

અહાહા ! દરિયાકિનારે…હમ અકેલે…ઘર બનાયેંગે…ઔર ઉસ ઘર કે બહાર લીખ દેંગે “સબ માયા હે…સબ માયા હે !”

મંદિર 

રામેશ્વરમનો દરિયો જેના કિનારે મંદિર આવેલું છે. આ શિવલિંગ બાર જ્યોતિર્લીંગ માંથી એક ગણાય છે.  

હાહા…

દરિયા કિનારે એક મોટી આગ પેટાવીને ભસ્મ બનાવવામાં આવી રહી હતી. પ્રસાદીની ભસ્મ 

મોડી રાત સુધી દરિયાકિનારે બેસીને પછી ઉપડ્યો હોટેલ તરફ. 

રામેશ્વરમમાં જ રાત રોકાઈને બીજે દિવસે વહેલી સવારે હું ઉપડ્યો ધનુષકોટી તરફ. એક એવી જગ્યા જે જીવનભર ભૂલી ન શકાય.

ધનુષકોડીને લોકો Abandoned Town કહે છે. ભૂતિયું શહેર પણ કહે છે. આ શહેર વર્ષ 1964 માં રામેશ્વર પર જે સુનામી આવ્યો એમાં તારાજ તજી ગયું. કશું જ બચ્યું નહી. 

1964 પછી છેલ્લા ત્રીસ વર્ષ સુધી કોઈ માણસ દરિયા નજીક જવાનું ખાસ સાહસ પણ કરતુ નહી. થોડા વર્ષોથી જ સરકારે રામેશ્વરમથી ધનુષકોડી જવાનો રસ્તો બનાવ્યો. 

બંને બાજુ દરિયાની રેતી વચ્ચે રસ્તો બનાવવામાં આવ્યો છે. રસ્તાની બંને બાજુ પણ દરિયો છે. અજીબ હતું !

ધનુષ્યકોડી જતી સમયે રસ્તાની જમણી બાજુ આવે એ છે : હિન્દ મહાસાગર (જેમાં 1964 માં સુનામી આવેલો અને ૧૦૦૦ માણસો ભરેલું ગામ આખું તારાજ થયેલું. ડૂબી ગયેલું )

ધનુષ્યકોડીના દરિયાના છેવાડે જતા પહેલા રસ્તામાં આવતા 1964માં તારાજ થયેલા ગામના વધેલા મકાન, જેને કોઈએ સ્પર્શ પણ નથી કર્યો. 

અરે રે…

આ ભૂતિયા મકાનોમાં આજકાલ અમુક માછીમારો રહે છે જેમની પોસે શહેરમાં મકાનો ન હોય એવા…પણ હા…દિવસે જ. રાત્રે અહિયાં કોઈ હોતું નથી. કહે છે કે જુના માણસો જે મરી ગયેલા એ ભૂત થાય છે. વેલ…એક હજારથી વધુ માણસો જો ભૂત થઈને આવ્યા હોય તો શું થાય એ કલ્પના કરો 😉 

ધનુષ્યકોડી જતી સમયે રસ્તાની ડાબી બાજુ આવે છે: બંગાળનો ઉપસાગર. એકદમ શાંત. ચોખ્ખો. રસ્તાની એક બાજુ ભયાનક દરિયો અને બીજી બાજુ સરોવર જેવો શાંત દરિયો. જ્યાં રસ્તો પૂરો થાય ત્યાં બંને દરિયા ભેગા થઇ જાય છે. જમીન પૂરી થઇ જાય છે. 

ડાબે: બંગાળનો ઉપસાગર 

જમણે : હિન્દ મહાસાગર 

આ સ્પેશિયલ ઓટો કરીને ગયેલો. ડ્રાઈવર અહીં જ જન્મીને મોટો થયેલો, એટલે એણે ઘણી અજીબ-અજીબ વાતો કરેલી આ સ્થળ વિષે 

…અને આ જગ્યા…જ્યાં ભારતની ધરતીનો છેડો આવ્યો. 

આ બે વર્ષ ચાલેલી મારી પ્રિય ચપ્પલને આ ધરતીના છેડે મુકીને ખુલ્લા પગે રામેશ્વરમ પાછું જવાનું નક્કી કર્યું.

જોત-જોતામાં ચપ્પલ મુકીને થોડો દૂર ચાલુ ત્યાંતો દરીયાલાલે ખેંચી લીધી. ! દરિયાના પ્રદુષણમાં હું ભાગીદાર ન બનું એટલે ચપ્પલને ગરીબને આપી દેવાનું વિચારીને દરિયામાં ગયો, પણ દરિયાલાલ કશું સાચવે નહી.

દૂર અંદર જઈને ચપ્પલ પાછી કિનારે આવી ! દરિયો કહે આવો કચરો અમને ના પોસાય. તમે રાખો 😉 

છેવટે કોઈ ગરીબને મળી જાય એ રીતે દરિયાથી દૂર ચપ્પલ સાફ કરીને મૂકી દીધી.

…પછી દરિયામાં બે કલાક નાહ્યો ! ભરપુર. એકદમ ચોખ્ખા જેવા પાણીમાં. કિનારે બેગનું ધ્યાન રાખતા-રાખતા. 

બંગાળના ઉપસાગરમાં ચાલતા-ચાલતા 

રીક્ષા લઈને પાછા જ્યારે રામેશ્વરમ બાજુ જવાનું હતું ત્યારે રસ્તામાં આ ભૂતિયા શહેરમાં રીક્ષા ઉભી રહી. બધા જ મકાનો, ચર્ચ, ગામડું ખુલ્લા પગે, બળતી રેતીમાં ધ્યાનથી જોયા. ખુબ અજીબ હતું બધું. અહિયાં પહેલા કોઈ જીવતું માણસ રહેતું હતું, અને એક સવારે આખો દરિયો તેમને માથે ફરી વળેલો. 

ચર્ચ !

દરિયાઈ જીવોનું મકાન ! હવે ધરતી પર છે. 

પેલું દેખાય તે રામેશ્વરમ !

She wanted to have a click ! 

મદુરાઈ તરફ રીટર્ન ટ્રેનમાં ! કારણકે મારે પેલા ભયાનક પુલ પરથી પસાર થવું હતું અને ટ્રેનનો રોમાંચ માણવો હતો. 

ટ્રેન માંથી !

એ આવી ગયા પુલ ઉપર !

બસ…પછી તો મોબાઈલમાં પણ બેટરી ન હતી. એટલે રાત્રે મદુરાઇ પહોંચ્યા. ટ્રેનમાં પુસ્તક વાચવાની ખુબ મોજ પડી. એક નેવીનો માણસ મળી ગયેલો. એને સાંભળ્યા કર્યું. અને મદુરાઈમાં જમીને રાત્રે બેંગ્લોરની બસ લઇ લીધી. સવારે સીધા બેડમાં 😉 

એક છેલ્લી વાત: અલ્યા ભાઈ…ધરતીના છેડે આ રામેશ્વરમમાં પણ આપણા ગુજરાતી ભાઈઓ એ એક એકદમ સારી એવી ભોજનાલય અને રહેવાની સગવડ વાળી ટ્રસ્ટ બનાવી છે. પ્રાઉડ થયું. ત્યાં બે ટાઈમ થેપલા પણ ખાધા. કોઈ રામેશ્વરમ જાઓ તો ત્યાં રોકાજો. મજા આવશે. 

Tour – de – Humpi | Travel expiriences

ખુબ બધા ફોટો છે એટલે લાંબી વાતો નથી લખવી. બે દિવસથી રજા હતી એટલે હું ગોકાર્ણા ગયેલો. ત્યાં હતો ત્યારે ઓફીસથી ફોન આવ્યો કે હજુ સોમવારે રજા છે. એટલે આ રખડું જીવને મજા આવી ગઈ. ગોકાર્ણાથી નામ યાદ નથી એવા બે-ત્રણ ગામડાની બસ બદલીને હું પૂછતો-પૂછતો હમ્પી ની બસમાં ચડી ગયો. સવારમાં સાથે લીધેલી આ બૂક વાંચી. હજૂ પૂરી નથી થઇ. થશે મહિનાઓ પછી… 

હમ્પી પહોંચ્યો ત્યારે સાંજના આઠ વાગી ગયા હતા. એક લોકલ દૂકાન પર મારું પ્રિય ભોજન દબાવી લીધું. 

આમ તો મારી કોઈ પણ ટ્રીપ પ્લાન કરેલી હોતી નથી. ઈશ્વર દોડાવે એમ દોડવાનું. આખો દિવસ બસની સફર કરેલી હતી અને થાક લાગેલો. એટલે થયું કે કોઈ સારી જગ્યાએ જઈને નાહી લઉં. એક લોકલ માણસને પૂછ્યું તો મને કહે બે કલાક માટે રૂમ ભાડા પર લઈલો. એ મને ગલીઓમાં લેતો ગયો. ૨૦૦ રૂપિયામાં બે કલાક આરામ કર્યો! આ રહી રૂમ…

હમ્પી અદભૂત શહેર છે. વર્ષો જૂના મંદિર ઉભા છે. રાત્રે દસ વાગ્યે હું સમાન લઈને બહાર નીકળ્યો. ઈચ્છા હતી કે કોઈ પથ્થરો વચ્ચે સુમસાન જગ્યાએ મારી શાલ ઓઢીને સુઈ જઈશ. તારાઓ ભર્યું આકાશ જોયા કરીશ. પરંતુ હજુ બહાર ફરતો હતો ત્યાં આ મસ્ત મંદિર નજરે પડ્યું. ગૂગલ કર્યું તો ખબર પડ્યું કે હમ્પીનું સૌથી જાણીતું મંદિર છે. – વિરુપક્ષ મંદિર 

મંદિરની અંદર છેલ્લી એક આરતી બાકી હતી. ખૂબ ઓછા માણસો હતા. આરતીમાં રોજે આ હાથીને ભગવાનને પગે લગાવવા લાવવામાં આવે છે. વર્ષોથી. 

માનવીની જાત! મહાકાયને પણ એક પથ્થર સામે ઝૂકાવે નહી તો શું જોઈએ! આ પ્રાણી એ સમયે શું વિચારતું હશે એતો પથ્થર જાણે. અથવા પથ્થર અંદરના મારા નાથ… 

…મંદિર બહાર ઘણા પરિવાર ચાદરો નાખીને જમતા હતા, અમુક સુતા હતા. મેં કોઈને પૂછ્યું તો કહે મંદિરમાં રાત્રે સુવા દે છે. બહારના મુસાફરોને અહિયાં સુવાથી દુઃખો દૂર રહે છે! એટલે મેં પણ બેગ મૂકીને ત્યાં જ સુઈ જવાનું નક્કી કર્યું. દૂખ દૂર થયા.

બીજે દિવસે સવારમાં વહેલા ઉઠીને નાસ્તો કર્યો. લોકલ માણસોને પૂછ્યું તો કહે કે આખું હમ્પી સરખી રીતે જોવું હોય તો બાઈક કે ઓટો ભાડે મળશે. અથવા સાઈકલ લઈને જાતે જોઈ શકો. 

સાયકલ તો મનગમતું વાહન. ૮૦ રૂપિયામાં મેં આખા દિવસ માટે આ સાયકલ ભાડે લીધી.  બસ…પછી ગૂગલના સહારે આ અનોખા-અદભૂત શહેરની સફર ચાલુ કરી. 

રાજા કૃષ્ણદેવરાયનું આ શહેર હતું, નામ હતું- વિજય નગર. શહેર એ સમયનું સૌથી સુંદર શહેરો માનું એક હતું. પાટનગર હતું.  તુંગભદ્રા નદીને બંને કિનારે આ શહેર ઉભું છે. હજારો વર્ષ જુનો ઈતિહાસ લઈને…

આ શહેરમાં એટલા મંદિર છે કે તમારે આખું હમ્પી સરખી રીતે પામવું હોય તો આઠ દિવસ પણ ઓછા પડે. એક દિવસમાં તો માત્ર ઉપરથી પરિચય થાય. હું સાઈકલ લઈને અલગ-અલગ જગ્યાઓ જોતો ગયો. કોઈ ઉતાવળ ન હતી. 

વિજયનગરમાં આ મંદિરો તપ માટે બનાવવામાં આવેલા. હું અંદર જઈને ઘણા સમય સુધી બેઠો. 

આ બધા ચામાચિડિયાની કેટલીયે પેઢીઓ અહીં જીવી ચુકી હશે! 

આ જગ્યાઓ પર ભૂતકાળમાં કેટલાયે માણસો આવ્યા હશે.

આ પથ્થરોને એ હજારો માણસોએ સ્પર્શ કર્યો હશે. વિચારો કર્યા હશે. આ સ્થળોના નામ એટલે નથી લખતો કારણકે એમના નામ કરતા અસ્તિત્વ મહત્વના છે. એમને જોઇને હજારો વર્ષની એમની જીવની અનુભવી શકાય છે. 

આ છે હાથી-શાળા. આ સામે દેખાતા દરેક ખાના અંદર હાથીઓને બાંધવામાં આવતા હતા. આ હાથીઓ વિજયનગર રાજ્યના ખજાના જેવા હતા. યુધ્ધો અને મોટા પથ્થરોને ઊંચકવામાં વાપરવામાં આવતા.  

હથીશાળાની પાછળ એક બીમાર પોપટભાઈ બેઠા હતા. 

એમને ત્યાંના સિક્યોરીટી વાળા ભાઈની મદદથી એક જગ્યાએ બેસાડીને પાણી પાયું. તો તાકાત આવી અને ઉડી ગયા. 🙂

આ પોપટને પાણી દઈ રહ્યા હતા એ સમયે એક દસેક વર્ષનો છોકરો મારી પાસે આવ્યો. મને કહે મારી પાસે પણ સાઈકલ છે. તમને રૂટ ગાઈડ કરાવીશ. ૨૦૦ રૂપિયામાં.

આમેય હમ્પીમાં ઇન્ટરનેટના ઈશ્યુને લીધે ગૂગલદેવ બંધ થઇ જતા હતા. એ નાનકડો બાળક મારા ગાઈડ તરીકે મને કેટ-કેટલીયે જગ્યાએ લઇ ગયો.

તેનું નામ હતું: નવાઝ.  એના મમ્મી-પપ્પા પથ્થરો તોડવાનું કામ કરતા હતા. નવાઝને સ્કૂલમાં વેકેશન હતું એટલે એકલા એકલા ઘૂમતા ફોરેઇન ટુરિસ્ટને રૂટ બતાવતો. તેને પણ હમ્પીનું બીજું જ્ઞાન ન હતું. પણ….માણસ એટલે જીવનભર યાદ રહેશે એવો. પ્યોર હૃદયનું બાળક. ખુલ્લા ચપ્પલ વગરના પગ અને શર્ટ-ચડ્ડી.  અમે સાથે સાયકલ ચલાવીને ખૂબ ફર્યા. બપોરે સાથે જમ્યા. અહીં અમુક ફોટો છે.

નિઝામ અને એની દોસ્તની સાઈકલ જે લઈને મને એ ગાઈડ કરી રહ્યો હતો!

નિઝામ કહેતો હતો કે આ પથ્થરોને કુષ્ણદેવ રાયે જાદૂગરો બોલાવીને ઉપર ચડાવ્યા હતા. આંખુ હમ્પી જાદૂગરોને લીધે જ બન્યું હતું! – નિઝામની આવી વાર્તાઓ સાંભળવાની મજા જ અલગ હતી. 

૧૫૬૫ની આસપાસ આ શહેર પર ચડાઈ થયેલી, અને દરેક મૂર્તિ-મંદિરને ખુબ નુકસાન થયેલું.

નિઝામની તાકાત ખુબ હતી. પરંતુ હું સાઈકલ ચલાવવામાં થાકી જતો હતો. ઉંમર 😉 

અહીં નીચે અલગ-અલગ સાઈટ્સના ફોટો મુકેલ છે. નજીકથી જોઈએ ત્યારે ભવ્ય ભૂતકાળ લઈને બેઠેલા આ મહાન શિલ્પો ખુબ બધી વાર્તાઓ લઈને બેઠેલા દેખાય. એમણે જોયેલા ટાઢ-તડકા કે વરસાદ કેવા-કેવા હશે. 

કરોડો વર્ષો પહેલા જ્વાળામુખીના લાવા માંથી હમ્પીના પથ્થરો જન્મેલા એવું ઇન્ટરનેટ કહે છે. એ પથ્થરો કરોડો વર્ષ સુધી ઠર્યા. જ્યારે માણસોને હાથ લાગ્યા ત્યારે એમને કોતરીને આકાર આપ્યા. મંદિરો બન્યા. મહેલો બન્યા. છતાયે હજુ હજારો-લાખો પથ્થરો જન્મથી લઈને વર્તમાન સુધી સ્થિર પડ્યા છે. અમુક એટલા મહાકાય છે કે માનવજાત તેની નજીક પણ નથી ગઈ. 

આ કારીગરોના ઝનૂન-એકાગ્રતા કેવા હશે!

આ વૃક્ષ ૧૦૫૦ વર્ષ જુનું છે. હજુ એ ફૂલો ખીલે છે. 

આ રાણીનો સ્વિમિંગ-પૂલ હતો. 

રાજ-દરબાર અહીં ભરાતો. 

આ સૈનિકોની છાવણીઓ હતી. 

હું અને નિઝામ મેંગો-ટ્રી નામની એક હોટેલમાં જમવા ગયા. ત્યાં આ મસ્ત-મજાનું ક્વોટ હતું.

જમીને સાંજ નજીક અમે એક ઉંચી પહાડી પર સુર્યાસ્ત જોવા જવાના હતા. આ રસ્તો ત્યાં લઇ જતો હતો. પેલો દૂર દેખાતો નંદી એક જ પથ્થર માંથી કોતરવામાં આવેલ છે. 

નંદી…

મને એ પહાડીનું નામ ભુલાઈ ગયું છે. નિઝામ કહેતો હતો કે એ બાળપણથી જ ઘણીવાર એ પહાડી પર ગયો છે. ત્યાં સુરજ દાદા સાંજ નજીક હમ્પીમાં સમાઈ જાય છે!

પહાડીના માર્ગમાં આવતા ખુદ પહાડ જેવા પથ્થરો…

ખુબ જ ભયાનક અને ડર લાગે એવી આ ટોચ છે. અહીં પેલા દેખાતા પગથીયાઓ પાર થઇ જઈએ એટલે પહાડી પર પહોંચી જાઓ. ગભરાહટ અને રોમાંચનો અદભૂત સંગમ થાય એવી ચેલેન્જ હતી! અહિયાં ખૂબ ઓછા ટુરિસ્ટ આવતા હતા. 

સુકાઈ ગયેલી તુંગભદ્રા નદી…

પહાડીની ટોચ પર…

આ ટોચ પર અમે નવ લોકો હતા! હું અને નિઝામ. અને બાકી બધા વિદેશથી આવેલા સાહસિક યુવાનો. અમે બધા જ સુર્યાસ્તની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. એકબીજાના દેશની વાતો કરી રહ્યા હતા. બધા જ એકલા કે કપલમાં ફરવા નીકળેલા હતા અને રસ્તામાં મળતા-મળતા લોકો સાથે દોસ્તી કરતા અહીં રખડી રહ્યા હતા.  એમના વિચારો-સપનાઓ માણવા જેવા હતા. ત્રણ જાપાનથી, ત્રણ ફ્રાંસથી, બે રશિયાથી આવેલા…

ક્ષણ આવી રહી હતી!

સુરજને રોકનારા વાદળ બનવું છે… મારે… 🙂 

ના… વાદળ પણ ન રોકી શકે એ સુરજ બનવું છે મારે…

ના. બનવું છે મારે રોશની. 🙂 જે સુરજની હોય…અને વાદળની પણ…

સૂરજ ઢળી રહ્યો હતો ત્યારે આ રશિયન કપલ એક વાજિંત્ર વગાડી રહ્યું હતું. સંગીત અને સંધ્યા …શબ્દોની મોહતાજ ન હતા.

 

અંધારામાં નીચે ઉતારવામાં ડર લાગે એવું હોવાથી અમે સુરજ ડૂબ્યો એવા જ નીચે ઉતારવા લાગ્યા. પરંતુ પેલું રશિયન કપલ હજુ પણ ત્યાં બેઠું-બેઠું સંગીત વગાડી રહ્યું હતું. સાંજને આંખોમાં ભરી રહ્યું હતું.  મોડી રાત્રે મેં બાજુના હોસ્પેટ શહેર માંથી બેંગ્લોરની બસ પકડી લીધી. સવારે ઘરે પહોંચી ગયો. નિઝામને ચપ્પલ ખરીદી આપી. હું જતો હતો ત્યારે નિઝામ મારી પાસે આવીને કહે કે : “મેં રોઝ બીના ચપ્પલ કે ઘર સે નીકલતા હું. ગાઈડ કા કામ કરતા હું. કીસીને મેરે ચપ્પલકી ટેન્શન નહી લી થી. આપને ક્યો મેરે ખુલ્લે પેર કે બારે મેં સોચા?”    હું હસી પડ્યો. મને પણ જવાબ ખબર ન હતી. 🙂 

 

 

 

A small trip of Gokarna beach…

It was office holiday for Saturday-Sunday. I left office at 8PM. Went home. I was feeling something missing in life. (I have been working a lot that week)

At 8:30 @Home I searched few places to visit around Bangalore. From the lists, ‘Gokarna’ 500 km away from Bangalore felt good.

I took old college bag and booked KSRTC bus of 10 PM. In 1 hour I was at Bus-stand. Rain started. I took the window seat. The overnight journey from Bangalore to Gokarna begun. That night was just beautiful. Cold breeze, lonely villages, small hotels on the route took way all the missing element of life. In morning 5 am, the beauty of Karnataka villages is beyond words.

I reached Gokarna at 10 AM morning. I was washing my face at bus-station. One 60 years around old man came to me. Asked me if I want Home-stay room! I said yes.

He gave me a small room in his house. Cost – 400 Rs. 

After taking bath, I went out for food. I had no food since last 18 hours. Went to one Beach-side Dhosa shop. Ate like an animal. Then went to the main beach.

Very few people. 

I wanted to go on that Hill. So I went.

On the way to hill…

I love these crab-holes. Watching them existing like this is beautiful. 

This is what human does to Ocean. Yes its Us.

It’s everywhere. This is what becomes of our garbage thrown in ocean over the time. 

See! He is throwing his own garbage too…

Somebody write novel on what this fish feels… 🙂

From top of the hill…

This locked tample had snake inside!

On the hill-top, I was reading one novel for an hour. Haruki Murakami’s Kafka on the shore. I looked back, and at far distance saw on house on the hill!

Yes!! It was a house and a library. Here!

Here, the 95-year-old man and his son are handling this library. Foreigner tourists visit it most. I went there and sat with them for an hour. Their life story was a great tale. This old man was a friend of great figures of India before independence. He created this library. The books are rare. Our Mallika Sarabhai also gifted many books here. He said he has read many of books. That’s what he does for the living. 

What I heard from that old man was the wisdom of older times, how reading cultivates your life, and how our politicians were back in the 19th century.

I gifted my Haruki Murakami Book to them! I just wanted to…

Then, they offered me a little food. (As I told them I am Gujarati author, they were extremely happy!) They guided me to another beach of Gokarna. Its name is: Kudle

That hotel was a really good place to just seat. 

…and a small drink. 😉

I looked like giant ગોકળગાય 😉 It’s a boat. 

At around 4 PM I started walking towards another beach named: Om Beach.

I walked till that far distant beach. It’s Om beach. 

I googled and found that sunset on Kudle beach is mesmorising. I started walking back to where I was at noon time. On my way back, I met this great guy.

His name is Nicolai. He is German who is living in Madras city and working in NGO. He is just 20, but what a great person.

We talked about our lives, India, Germany, Reading books, and his GF. We waited for Sunset at Kudle beach

And here it goes!

The ocean ate the Sun.

It was a moment to remember. Me,

Me, Nicolai, and third friend Mateen (from Bangalore) we three sat at the ocean till late night. We had food together near my room. They were also solo travelers. We became very good friends in few hours.

We are meeting again in Bangalore next month. In a rock band concert!

So….My trip to Gokarna was over in a day, but next day morning when I woke up, my office colleague called me and said Monday is the holiday. It’s national labor day. So I had to plan another two day trip. Nicolai suggested me Humpi.

So I went on an adventurous trip of Humpi. The Greatest solo-trip for me. Will share it someday… 🙂

Tour de Ooty | My Ooty Travel Expiriences.

I searched about Ooty in Google. Wrote down important places to visit (as South Indian names are hard to remember)

I took my college bag as usual. Took a night bus from Bangalore to Mettupalayam. 

I reached Mettupalayam in morning 5:30. It’s a small City. 50km away from Ooty.

Why I went there? Because there is one wonderful train which takes us to Ooty. 5o km in 5 hours. It runs inside the great landscapes, hills, and tunnels. What a joy of a journey.

It’s called Nilgiri Express, as Ooty is located in Nilgiri hills. The train is a gift of Britishers.

The engine of Nilgiri express. It gives a feeling of Harry potter world!

The train starts the journey at 7:00 AM. It only takes 80 people no matter how long you wait in line. luckily I was 80th guy! There was one foreigner tourist girl who did not get the chance as she was after me. I felt sorry for her.

I sat near Window. This was the view.

This is the click from Train only. The train passed through many small valleys. 

A Beautiful thing is it also stops at 4-5 intervals just to have a view of nature. Fortunately, in my compartment, I got wonderful youngsters from Kerala. We shared a lot of things. They liked that I was traveling alone. 

From train window

There are houses inside this dense woods! I always dreamed of living in such nature.

And there are wonderful people in small villages who spend their day making people of the train happy. Yes…This guy was selling peanuts in the most beautiful way of selling.  He would give it free if you don’t like it.

When the train reached near Coonoor station, these beautiful Tea farms started stealing the show!

Coonoor is a smaller town than Ooty. some 20 km away from Ooty. It has more beauty than Ooty, and the best part is very few know the right places to visit.

This Guy!! His posters ruled every small railway station walls in the route. What a face!

By the time we reached Ooty, I made friends with those 5-6 Kerala guys. They were singing Malayali songs on the train. I told them the story of my Novel – North pole. They liked it. So there was a memory to make.

Okay. This got blurred.

This seems Okay. We loved the journey. I won’t forget these faces. Ever. They were people full of Sparks. Like a sky full of stars 🙂

And then…as usual when I do not take proper sleep, I spoil my stomach. I needed the toilet. 😉 I had booked one hotel from OYO rooms App. Directly went there. Had some Dhosa from on the way to Hotel. At hotel after 1 hour of sleep, I started my journey inside the Ooty town. Google is great!

This lake was the first choice. Not that Good choice, though. I imagined it to be something spiritual, but we Indians spoil every single natural place.

But there I met that foreign girl! The one who was not allowed on Nilgiri express in morning. She was alone. Standing near the lake. In the first moment, I thought not to spoil her privacy as many people were going to her and were asking for Selfie! She was little disturbed by Indian behavior I think. She obviously was not a fan of a selfie.

I went to her, though.

“Hi…I am Jitesh. I just wanted to ask you that which book you are referring for world travel? I want to go on a whole world tour, but I don’t know guide book”. I asked her.

She was happy! She replied: “I do not use Lonely Planet” (For readers: Loney plant is most common book world travelers use. I have done research as I want to travel the whole world in 2019)

We started talking. A lot. She said, “You are different.” I knew it 😉 Her name is Katharina. They call her Kate. She belonged from the small village ‘Biedesheim’ in Germany.

We decided to do rest of our journey together. We talked about our lives. We talked about Indian culture, my writing, her travel plans, and our Ooty plans.

We took a ‘tuk-tuk’ and went to Botanical Garden in Ooty. (She calls auto-rikshaw a ‘Tuk-Tuk’. I don’t know why!

The shape of this tree is giving a lot of ideas. Not mentionable.

We sat here. Kate shared her life story. I shared Mine.

We did not know the name of single plant/tree here. But as there is a sentence in North pole: “It’s okay if you don’t know what the bird name is. But you must understand this bird is equally important in this world as you are. “

The evening started crawling in the city. I and Kate went to One Church as we both loved Churches.

Here…

This one is  Portuguese style church. Church in Germany (Middle Europe) are different – Kate

There was an evening outside.

We planned to go for dinner. we had rice and Veg butter masala. I tried eating this combination first time! Being Gujarati I need Roti!

City night! As Kate went back to her Hotel, I wandered the city alone. It was beautiful.

It is good to take some good decision of life in front of full moon night. I did.

I went back to hotel at 11:00 PM. Next day I and Kate had a plan of Randon trip of Doddabetta. It was 20 km away.

From Doddabetta Top hill

From the downhill

In return, we got one local tourist bus. They were people from Coimbatore. We danced inside the bus. We also visited one Tea factory on way back.

The factory was serving fresh free tea. I drank 3 cups! 

At 12:00 PM we were back in Ooty city. I and Kate decided to visit Coonoor. It was the breathtaking experience!

This will stay in memory for a lifetime. It is the highest point of Nilgiri hills @Coonoor. No tourist came here. 

Sorry. There was one tourist who took our Photo. 🙂 

There was small Waterfall which was miles away, but we were listening to its music.

…and there stopped our journey.

But I forgot to tell you a story from Kate’s side.  Kate is just 25-year old Germen girl who always dreamed of traveling the whole world. She says:

“I am traveling alone. I earned money for last 10 years of my life, and now I am on my way. It is my 44th day in the world traveling. I have completed 15 countries. I came to India after completing Shree Lanka. I will stay 3 weeks here.”

But there are a lot of things which my friend did not say, but I observed. She was one hell of a daring woman who was dealing with hotel guys, auto-wallas, random people on Indian streets. Alone! It takes strong willpower to leave your comfort zone and to dive into an unknown world.

“You will be a totally different person when you will go back to home after one year Kate,” I told her. She was laughing. We promised each other to meet in Bangalore again as she was coming to Bangalore for visiting the city.

That evening, we made some more memories.

We laughed on our culture. She called Auto – Tuktuk, and Chocolate- Bonbon

After dinner in the same hotel, I took the bus back to Bangalore.

And yes…I made one wonderful friend who would give me some work and place to stay in Germany when I would go on world tour. I have promised I would visit ‘Biedesheim’ village there.

Thanks.

Tour-de-Mysore | My one day trip

મૈસુર…

બેંગ્લોરથી ૧૪૫ કિલોમીટર દૂર આવેલું આ City of palaces હું જોઈ આવ્યો. એક જ દિવસમાં!

રવિવાર હતો.

સવારના દસ વાગ્યે ઉઠ્યો.

રજાનો દિવસ લેપટોપ સામે ગાળવાનો પ્લાન ન હતો. એમ જ મગજમાં વિચાર ચડ્યો કે આ મૈસુરના ટીપું સુલતાન વિષે ખુબ સાંભળ્યું- વાંચ્યું છે તો કેમ એકવાર મૈસુર ન જઈ આવું?

…અને થોડું ગૂગલ કર્યું તો ખબર પડીં કે આ તો વધુ દૂર નથી.

Uber cab ની સ્કીમમાં ૩૦ રૂપિયામાં મારા બેંગ્લોરના કોરમંગલા થી બસ સ્ટેશન પહોચી ગયો. અને ત્યાં મૈસુરની બસમાં બેઠો અને એક મસ્ત ખાનદાની માણસ મળી ગયો.

એમનુ નામ સ્ટીવન. પણ એ ચશ્માં પહેરે એટલે સ્ટીફન કિંગ જેવા લાગે. એ કેરાલામાં રહે છે. ચીકન મસાલા બનાવતી કંપનીમાં મેનેજર છે. કામ માટે મૈસુર જાય જતા હતા . તેને તેની જોબ ખુબ પસંદ છે. તેની જીંદગીમાં તેને કોઈ અફસોસ નથી. ખુબ ખુશ છે અને હવે એને જલ્દી મરી જઈશ એવા સપના આવે છે!  

શ્રીરંગપટ્ટમમાં ઉતરીને એક રીક્ષાવાળાને પૂછી ને એક સરસ મજાની હોટલમાં ગયો. આ મારું પ્રિય ખાવાનું છે. પ્લેઈન ઢોસા. એમાં પણ મૈસુરના ઢોસાનો સ્વાદ જ અલગ હોય છે.  🙂 

શ્રીરંગપટ્ટમ નાનકડું ટાઉન છે. એટલે હું ચાલતા ઉપડ્યો શ્રીરંગનાથસ્વામી નું મંદિર જોવા. પરંતુ રસ્તે ચાલતા-ચાલતા ભૂલો પડ્યો, અને જઈ ચડ્યો એક મજેદાર કુસ્તીની મેચમાં!

આ મેદાન સો વર્ષથી કુસ્તી માટે જ વપરાય છે. અહીના લોકલ માણસો કુસ્તીની મેચ માટે અંદર જઈ રહ્યા છે. અહીની ભાષા સમજાય નહી  એટલે વધુ વિગતો જાણવા ન મળે. 

આ યુવાનોને જોઈને ખરેખર જીવ બળતો હતો. આ કુસ્તીની સંસ્કૃતિ આપણા દેશમાં લાંબુ જીવવી જોઈએ. આ યુવાનોને લડતા જોઇને નક્કી કરી લીધું કે ક્યારેક તો કુસ્તી શીખવી જ છે 🙂

આ પતાકડું ત્યા છોકરા બધા ને દેતા હતા. આ મેચમાં છોકરીઓ વચ્ચે પણ મેચ ચાલતી હતી. દંગલ ફિલ્મ લાઈવ જોવા મળી! રીલીઝ પહેલા જ 😉 

સાંજ ના ચાર વાગ્યા હતા. કુસ્તી આઠ કલાક ચાલવાની હતી. મોડું થાય તેની ચિંતા હતા. આ સ્થળથી મૈસુર પંદર કિલોમીટર જેટલું દૂર હતું. એટલે હું ઉપડ્યો મંદિર જોવા.

આ છે શ્રીરંગનાથસ્વામી નું મંદિર. જોકે રવિવારને લીધે ભીડ ખુબ હતી. હું દર્શનની લાઈનમાં તો ઉભો રહ્યો…પણ 

પછી અચાનક શું મન થયું કે હું મંદિર અંદર ન ગયો. બહાર આ ગલુડિયાને જોતો રહ્યો અને કલાક એક એની સાથે રમ્યો!

આ ગલુડિયું હકીકતમાં ઘોડાની સુકાયેલી લાદ ખાતું હતું! ખબર નહી તેને શું સ્વાદ આવતો હશે? (એ સ્વાદને સમજવા કદાચ ગલુડિયું બનવું પડે 😉 )

ત્યાં મેદાનમાં ફૂટબોલની મેચ પણ ચાલુ હતી. એ જોઈ.  માનો કે ન માનો પરંતુ આ દેશમાં ફૂટબોલનું ખુબ જબરદસ્ત ભવિષ્ય છે એ પાક્કું છે. અને ભારત ફૂટબોલના વર્લ્ડકપમાં રમતું હોય એ દિવસો દૂર નથી.

અને આ બધા વિશ્વથી દૂર મેં અનુભવ્યું એક અનોખું વિશ્વ!

અહીના સુલતાન ટીપું નું વિશ્વ.

અહોહો…એના જેવો ભાયડો ભૂતકાળમાં આ ધરતી પર જીવી ગયો હતો. અહીના જુના એક એક ખંડેરમાં ટીપુંનું શરીર સામે ખડું થતું હતું .

હું અહી એક એક ફોટોમાં તેની ભવ્યતા કહેતો જાઉં છું.

આ છે ટીપુંના શ્રીરંગપટ્ટમ ના કિલ્લાનું મુખ્ય પ્રવેશ. વર્ષો પહેલા અહી ઘોડાઓના ડાબલા ખખડતા હશે. અત્યારે વાહનોનો ધુમાડો દીવાલોને કાળી કરી રહ્યો છે. 

ટીપું..

આ સુલતાન ને ઘણા ફ્રીડમ-ફાઈટર પણ કહેતા. બ્રિટીશ લોકો તેને ટીપું સાહિબ કહેતા. એનો ગોળ ચહેરો, કાળી મૂછો, અને ક્ષત્રિયનો લડવૈયાનો પહેરવેશ એ સમયના અંગ્રેજોની ઊંઘ હરામ કરી ગયેલો.

એ કહેતો:

“ઘેટા બકરાની જેમ જીવીને સો વર્ષ કાઢવા કરતા હું વાઘની જેમ ખુમારીથી બે દિવસ જીવું તો મારે માટે એ બે દિવસ સાર્થક છે “

વાઘ સાથે એને એટલો પ્રેમ હતો કે એની પાસે એ છ વાઘ રાખતો. એટલે જ અંગ્રેજો એને ‘મૈસુરનો વાઘ’ કહેતા. એના શ્રીરંગપટ્ટમ ના કિલ્લામાં પ્રવેશતા જ બંને તરફ વાઘના પાંજરા હતા. આ રહ્યો ફોટો:

આ દરવાજો અંદર વાઘ રહેતા એવું કહેવાય છે. 

તેના સૈન્યના હથિયારોમાં પણ વાઘનું ચિત્ર રહેતું. અને સૈન્યનું નામ પણ ‘Tiger troops’ આપેલું હતું.

ચાલતા-ચાલતા આવ્યા- વોટર ગેટ. ટીપું આ ગેટ વડે કાવેરી નદીના પાણીને કિલ્લા ફરતે ઘેરી લેતો, જેથી દુશ્મનો અંદર આવી જ ન શકે!

ટીપુંથી અંગ્રેજ સૈન્ય એટલું ડરતું કે છેક ઇંગ્લેન્ડથી જનરલ હેરીસ ને ટીપું ના કિલ્લાથી બસો માઈલ દૂર મદ્રાસમાં મુકવામાં આવ્યો. અંગ્રેજોની ઇસ્ટ ઇન્ડિયા કંપની એ હૈદરાબાદના નિઝામ સાથે મળીને પચાસ હજાર યોધ્ધાઓનું સૈન્ય તૈયાર કર્યું હતું. (કહેવાય છે કે એમાં ૮૦% માણસો ભારતીયો હતા. અંગ્રેજો જાણતા હતા કે વર્ષોથી એક પરંપરા આ દેશમાં ચાલતી આવી છે- ‘ભારતીયો જ દેશનું નું નાખોદ વાળવામાં મદદ કરે છે.’)

ઇ.સ ૧૭૯૯ માં કોલોનલ આર્થર વેલેસ્લીના નેતૃત્વ નીચે મદ્રાસથી એ સૈન્ય શ્રીરંગપટ્ટમના કિલ્લા પર ચડાઈ કરવા આવ્યું. એ ફેબ્રુઆરીનો મહિનો હતો. દુશ્મનોનું સૈન્ય ટીપુંના કિલ્લા પાસે કોઈ ખબર વિના જ ચડી બેઠું હતું. ટીપું પાસે ત્રીસ હજાર સૈનિકો હતા, અને સામે હતા પચાસ હજાર.

લાશોના ખડકલા થઇ ગયેલા. જયારે ટીપુંને સમાચાર મળ્યા ત્યારે એ ખુલ્લી તલવાર લઈને મેદાનમાં દોડી ગયેલો. 

કિલ્લાની દીવાલો તોપોથી તોડી નાખી, વાંસની નિસરણીઓ લઈને દુશ્મનો કિલ્લા અંદર ઘૂસી ગયા.(બરાબર એ સમયે કાવેરીમાં પાણી ન હતું અને વોટરગેટ બંધ હતા.) ટીપુંના સૈનિકોની લાશોનો ખડકલો થવા લાગ્યો. કિલ્લા ઉપર બ્રિટીશ ધ્વજ બપોરે એક વાગ્યે લહેરાયો.

…પણ યુદ્ધમાં એક ઘટના બની જે કોઈએ જોઈ નહી. ટીપું સુલતાન ખુલ્લી તલવારે જયારે દુશ્મનોને વધેરી રહ્યો હતો ત્યારે કોઈ અજાણ્યા દુશ્મન સૈનિકની ગોળી ટીપુંની છાતીમાં ઘુસી ગઈ. ટીપું થોડીવાર પછી મરી ગયો.

એ પછી તેને નજરે જોનારા સૈનિકોનું કહેવું હતું કે ગોળી વાગી હતી પછી પણ ટીપું કલાક સુધી લડતો રહ્યો હતો.

રાત્રે ટીપુંનુ શરીર લાશોના ઢગલા વચ્ચેથી કાઢવામાં આવ્યું હતું. આ ઇન્ટરનેટ પરથી લીધેલું દ્રશ્ય અહી છે:

મેં જયારે કિલ્લાની એ તૂટી ગયેલી દીવાલોને સ્પર્શ કર્યો ત્યારે વર્ષો જુનો એ લોહીયાળ જંગ આંખો સામે ખડો થયો.

અંતે જોઈ ટીપું સુલતાન જ્યાંથી લાશોના ઢગલા માંથી મળ્યો હતો એ જગ્યા:

અહી એ વાઘ માર્યો ગયો.

આ કબર પાસે કેટલું માણસ આવ્યું હશે. આ જગ્યા પર અંગ્રેજ લોર્ડ દ્વારા આ તકતી મુકવામાં આવી છે. એક નોસ્ટાલ્જીયા નો અનુભવ હતો એ.

બસ… પછી શું જોવાનું હોય.

એક આંબલીનું ઝાડવું જોયું જેના પર કાતર તો જુઓ!

થોડા કાતરા ખાધા, અને સાંજ પડી ગઈ.

સાંજે મૈસુર જવાની બસ મળી ગઈ. હું ચાલ્યો મૈસુર તરફ… 🙂

શિયાળાની મૈસુરની સાંજ અદભૂત હતી. હું સીધો જ મૈસુર પેલેસ ગયો.

સાંજના સાત વાગ્યા હતા. માણસો મૈસુર-પેલેસની લાઈટીંગ જોવા આવવા લાગ્યા હતા. 

સાંજનો મોજીલો સુરજ કિલ્લાની સુંદરતામાં વધારો કરતો રહ્યો.

પણ થોડું અંધારું થયું અને માણસોના બનાવેલા હજારો બલ્બ ચાલુ થવા લાગ્યા. એક પછી એક. જાણે સાંજનો સુરજ આ મહેલ પર જ આથમી ગયો. 

રાત્રીના આઠ વાગ્યે…

રાત્રે સાડા આઠે… એ વર્ષોમાં અહીના રાજાઓ કેવું અનુભવતા હશે આની અંદર રહીને.

આ બતાવવાની રહી ગયેલી એવી – ચામુંડી હિલ્સ. આ ટેકરીઓ પરથી આખું મૈસુર દેખાઈ. જોકે હું સાંજના સમયે તો જઈ શકું એમ ન હતો.

મહેલ જોયા પછી હું ગયો ફૂડ-સ્ટ્રીટમાં. અને ત્યાં જોવા મળ્યો આવડો મોટો ચોખાના લોટ નો પાપડ! અહીના લોકો આને લુખો ખાય તો મેં પણ ખાધો.  આ પાપડ નહી, પણ મારી બાજુમાં ઉભેલા છોકરાને જુઓ. એનું નામ છે સંજય. એ પણ મારી જેમ ઘરથી બસો કિલોમીટર દૂર મૈસુર ફરવા નીકળેલો. મારી બાજુમાં આવીને ઉભો હતો અને દોસ્ત બની ગયો. તેના પપ્પા આ દુનિયામાં રહ્યા નથી. એ દુઃખ ને દૂર કરવા એ એકલો ફરવા નીકળી ગયો હતો. એના મમ્મી સરકારી સ્ટેનોગ્રાફરની નોકરી કરે છે. સંજય બી.એસ.સી કરે છે. તેને કોઈ ડ્રીમ નથી. તે ખુશ પણ નથી. તેને ખુશ રહેવું ફરજીયાત લાગતું નથી. બસ…એ મારી સાથે ખુબ રખડ્યો. 

મારો આ ફોટો સંજયે જ લીધો છે. તેની સાથે મેં મારી કેટલીયે વાતો કરી. અમે બંને એક મેળામાં ગયા. 

એ મેળામાં અમે બંને આ ડ્રેગન હોડીમાં બેઠા. હું અને એ એક છેડે જઈને ઉભા રહ્યા. ખુબ રાડો નાખી. આ મને ખુબ ગમે છે. સંજયને તો બહાર આવીને ઉલટી થઇ ગઈ! મેં એને પાણી આપ્યું અને પછી એને ભૂખ લાગી. એટલે અમે બને ખાવા ગયા એક અદભૂત આઈટમ! 

મૈસુરની આ સ્પેશીયલ ઈડલી ને કહે છે ‘માલીગે ઈડલી – Mallige idly’ આ ઈડલી એકદમ જાડી અને સોફ્ટ હોય છે. સમજો કે દોઢ ઇંચ જાડી ઈડલી હતી. અમે બંને એ ખુબ ખાધા પછી સંજયને સિગારેટ પીવાનું મન થયું. હવે એ છોકરાનું માન રાખવા મેં પણ પીઈ લીધી 🙂 બાકી હું નથી પીતો. 😛 

બસ…અમારી બંનેની સફર પૂરી થવા આવી હતી. રાત્રીના અગિયાર  વાગી ગયા હતા. અમે બને બસ સ્ટેશન સુધી ચાલતા ગયા. એ એની બસમાં બેસી ગયો અને હું મારી બસમાં.

પણ બસ સ્ટેશનમાં આ રેર વસ્તુ જોવા મળી!

આ ટ્રાન્સ-જેન્ડરનું ટોઇલેટ જોઇને ખુશ થવું જોઈએ કે આનો વિરોધ હોવો જોઈએ એ મને તો ખબર નથી. તમારું શું કહેવું છે? 🙂

તો બસ…રાત્રે બે વાગ્યે બેંગ્લોરમાં પાછો આવી ગયો. આ શહેર તો જાગતું જ હતું. હું ઘરે પહોચ્યો અને પછી આ ટ્રીપના નશામાં ઊંઘ ન આવી એટલે એક મસ્ત સીરીઝનો એપિસોડ  જોઈ નાખ્યો:

David Attenborough ની Planet Earth -2. આપણા અભૂતપૂર્વ વિશ્વના અદભૂત દર્શન કરવા BBCની આ પહેલી અને બીજી સીઝન ખાસ જોઈ લેજો. એમાં પણ મ્યુઝીક આપ્યું છે મારા સંગીત વિશ્વના સૌથી પ્રિય માણસે- Hans Zimmer. 🙂 ભૂલ્યા વિના જોજો, અને ના જુઓ તો એટલીસ્ટ David Attenborough અને Hans Zimmer વિષે વાંચીને એમના કામને જોજો. 🙂

Tour de Coorg! | My experiences |

There is a quote in ‘The Curious Case of Benjamin Button’ a Short story by F. Scott Fitzgerald. It goes like:

“For what it’s worth: it’s never too late or, in my case, too early to be whoever you want to be. There’s no time limit, stop whenever you want. You can change or stay the same, there are no rules to this thing. We can make the best or the worst of it. I hope you make the best of it. And I hope you see things that startle you. I hope you feel things you never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you’re proud of. If you find that you’re not, I hope you have the courage to start all over again.”

This short story is dear to me. I re-read it in good times and bad times. I love the way Eric Roth in the story shows you an unique angle of looking at your life.

I have tried live these words. All those choices has made me. Words “I hope you feel things you never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you’re proud of.” that’s what has made me to do things which very few would dare to think of.

I have traveled almost half of India. Alone! I keep saying “Alone” because that’s something very special for me. I have a dream of travelling whole world alone as well!

Alone, I have met my worst fears. I have seen my extreme strengths and weaknesses. To travel alone is something beyond world of words. Say it’s mystic experience. 🙂 Yes, a spiritual process! Solitude is like mirror. It shows your true self. Best thing about my solo trips is that – it has made me different person every-time. My spirit has got more life during all my travels.

All the philosophies aside, I want to share some memories of my Tour de coorg!

My budget was fixed. It was 3000/-

I booked a simple non-AC bus from Bangalore to Kogadu (Coorg) district. In morning bus left me at Madikeri.  Madikeri is main city of North Coorg. This city holds one of the most beautiful places i have ever seen!

Well, I had no pre-plans. I wanted to surrender to every moment this trip throws to me. I wanted uncertainty take hold of all my choices.

It did!

I did morning toilet & brush in one municipal toilet. Then went to Raja Seat, a highest point of city.

This is a view from there.

Plus:

King’s garden

Plus:

Same garden 😉

There is the hill where I sat for 2 hours!

Plus:

Clouds!

I went on one hill. Sat there for 2 hours. Wrote few things in my diary, and then left the city for Abbey falls.

This is Abbey falls. Water is accumulation of small water outlets all hills

There is one hanging bridge in front of the falls. If you stand there then you will be showered with water particles. It’s unique experience in itself. 🙂

Then I went to Madikeri again. Searched for a cheap room being my Budget of 3K.

This is what I got in 500/- for 24 hours! A lodge named ‘Sadhnaa’:D

From outside it looked like this :

From inside the room looked like this!

The bathroom was looking like this!

This toilet had no lights! That’s the beauty of it!

And my Bed was like this!

I had a writing table as well!

At this Lodge I found one guy who was travelling alone. He was also from Bangalore. We both decided to go towards jungle of Barapole.

In the afternoon a local guy at bus-stand guided us. He was a Gypsy driver. Next plan was to go for Kaveri river rafting at  Barapole. Barapole is a jungle where Kaveri is in all her madness.

In 1000/- per person me and  Himashu went for this trip.

It was a hell of a journey.

It was Soo-Soo time in middle of road 😉

Here is Himanshu:

He works in Cisco @ Bangalore

Here is the good driver guy. I call him Anna!

Anna showed me Coffee plants, Pepper plants, silver oak trees, and many plants on the way.

Rafting was like this!

This is image from google.

I made many friends over there. We all did 300 meter swimming in Kaveri river. It was tiresome. They needed beer, so did I 😉

Dont worry. I am Gujju. This is Gujju’s Beer 😉 A Coorg coffee!

After again returning to the city, I spent lot of time wandering here and there:

Beauty of Madikeri

I went inside that home. No one was there!

This city is scheduled to rain on every 2 minutes!

Can you see a hut there? It’s scary. Seriously.

And then there was night! Cold, erotic, and full of life.

Day 2:

In morning I went to bus-stand. Took a bus for Talakaveri. Its 1276 meter above see level. A birthplace of river Kaveri.

A road towards Mangalore

At Bhagamandala village

There is one school inside this!

Bus starts for highest point of Kaveri

This is the birth place of Kaveri- Talakaveri

and this:

Air is full of moisture here.

On returning back to the city, I decided to stay at village Bag-mangala.

This village plays a local sports named: Kesaru gadde ota!

In this sports all kids and youth takes part. Theme is : TO RUN IN THE FARMS FULL OF WATER!

Live commentary as well!

These are farms inside which kids run!

Claps! Girls are taking parts in such a hard runs. Faster then boys.

Future Milkhasingh!

I also joined a process of Honey gathering in jungle. I brought honey with me as well.

A local shop for Honey and Coorg Spices

I found one farm in the village. I sat there till evening, and took last bus to city.

After returning to Madikeri, It was little Shopping time.

See!

And

Nadaan Parindey 😉

There are many things I haven’t shared with you. Those are memories I made. We live here to make memories right? Or say, To tell our stories.

But what if your story is a journey itself? What if your journey is story itself?

Last lines of Charles Dickens book ‘Tale of two cities’ says:

“It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.”

Well, it seems true for all the journeys. 🙂